Lucia
Ooit ben ik door mijn werk als scenarioschrijfster in Italië terecht gekomen. Vanuit Nederland werd een cursusweek georganiseerd voor schrijvers en regisseurs bij één van de meest bekende scenarioschrijvers in Italië, Tonino Guerra. (hij werkte samen met Fellini, Gebroeders Taviani en is nog steeds actief in film en poëzie). Tonino Guerra liet me zien hoe in zijn land cultuur en natuur met elkaar in harmonie kunnen zijn. Dit was mijn eerste kennismaking met Italië.
Ik had al vaak rugzaktochten gemaakt, met name in Groot Brittannië, maar ook veel dagtochten in de Ardennen, Duitsland en Portugal. Italië was me nog onbekend. Omdat ik nu toch in Pennabilli was besloot ik te gaan wandelen in deze voor mij onbekende gebieden. Over de gebieden waar ik liep bleek alleen vrij slechte (voornamelijk Italiaanse) informatie te bestaan. Goed kaartmateriaal bleek onvindbaar. Wel ontdekte ik hoe afwisselend en prachtig de Italiaanse natuur is. Daarom verbaasde het me eigenlijk dat ik hier in het beroemde Toscane en Umbrië geen enkele toerist tegenkwam. Andere reisorganisaties, waarvoor ik gewerkt heb, o.a. in Umbrië als reisbegeleidster, blijken toch meestal over de hele bekende paden te lopen.
Nadat ik definitief de smaak van Italië te pakken kreeg heb ik enkele jaren op een kleine boerencamping in Toscane gewerkt. Ook in dit gebied, met zo veel afwisseling in geschiedenis en cultuur, bleek nauwelijks een wandelcultuur te bestaan. En er zijn nog steeds geen goede wandelkaarten van dit gebied. Italianen wandelen zelf weinig en daarom zijn de wandelkaarten die ze wel eens maken niet gedetailleerd genoeg om mee te wandelen. Bovendien nemen ze vaak de fouten over van oudere kaarten. Verkeerd ingetekende hoogtelijnen, paden die er niet zijn of verkeerd worden beschreven… Ik ontdekte ook wat Italianen onder mooie paden verstaan: asfalt! Hoe duidelijk ik ook zei dat ik dat niet wilde! Door die slechte kaarten en ook omdat ik nou eenmaal dat asfalt wilde vermijden, verdwaalde ik steeds. Maar ik ontdekte wel de mooiste paden en leerde de bevolking van het gebied goed kennen.
Ik besloot een tocht samen te stellen die door deze indrukwekkende natuur loopt en allerlei authentieke gehuchtjes aandoet die ik door de jaren heen ontdekt had. Zo’n tocht zou beginnende èn ervaren wandelaars moeten aanspreken. Een goede opbouw in het programma vond ik van belang, immers als je net leert fietsen ga je ook niet direct een hoge berg beklimmen.
Ondertussen woon ik op een geweldige plek op de grens met Umbrie en Toscane tussen mijn eigen olijvengaarden in en run ik daar een kleine boeren natuurcamping.
Al jaren zag ik tijdens mijn wandelingen hoe de olijfbomen werden gesnoeid. Al jaren zag ik kleine witte bloemetjes in kleine groene olijfjes veranderen, maar nog nooit had ik de olijfbomen vol met zwarte, gerijpte olijven gezien. Dus wilde ik voor één keer in de late herfst naar Italië afreizen en één keer die rijpe olijven zien, plukken en proeven…
Ik kwam terecht bij Wilfried en hielp mee met de olijvenpluk van zijn olijfgaard, lees het hele verhaal.
Uiteindelijk ging ik bij hem wonen, werkte op zijn grond en in zijn olijfgaarden en kreeg mijn eigen olijfgaard. Ook ontvingen we gasten in het hoogseizoen en hadden hartverwarmende contacten.
Vanaf de camping zijn verschillende prachtige wandelroutes en ik vertel graag meer over de tochten, de omgeving en de cultuur. Wilfried heeft altijd als doel gehad dat mensen zich thuis zouden voelen en kennis zouden maken met de natuur. En dat lukt op natuurcamping Burciano! Hier kun je genieten van natuur, rust en gezelligheid.
Veel liefs,
Lucia